Τὸ Μοναστήρι

Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας ἱδρύθηκε τὸ 1960 ἀπὸ τὸν Ἀρχιμανδρίτη πατέρα Koσμᾶ.

Στὴν Ἱερὰ Μονὴ μονάζουν σήμερα έπτὰ (7) μοναχές, μὲ ἡγουμένη τὴν μοναχὴ ἀδελφὴ Εὐλογία.

Ανακοινώσεις

Τέλεση μνημοσύνων 

Η Ἱερὰ Μονὴ ἀναλαμβάνει την τέλεσην μνημοσύνων, καθὼς καὶ τὴν παρασκευὴν σταριοῦ καὶ τὴν παροχὴν καφέ.

Νηστεῖαι Χριστουγέννων καὶ ἑπομένου Δωδεκαημέρου 

α) Ἀπὸ τίς 15 Νοεμβρίου μέχρι τίς 17 Δεκεμβρίου ἀπέχομεν ἀπὸ κρέας, γαλακτερὰ καὶ αὐγὰ, ἐνῷ καταλύομεν τοὺς ἰχθύας (πλὴν Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς).

β) Ἀπὸ τὶς 18 μέχρι τὶς 24 Δεκεμβρίου γίνεται κατάλυσις μόνον οἴνου καὶ ἐλαίου (πάντοτε πλὴν Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς).

γ) Κατάλυσιν οἴνου καὶ ἐλαίου ἔχομεν καὶ κατὰ τὰς ακολούθους ἑορτάς: 

    Νοέμβριος

    16 Ματθαίου αποστόλου και ευαγγελιστού 
    21 Εισόδια της Θεοτόκου κατάλυσις ἰχθύος
    25 Αἰκατερίνης µεγαλοµάρτυρος
    30 Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου

    Δεκέμβριος 
    4 Βαρβάρας µεγαλοµ., Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ
    5 Σάββα τοῦ ἡγιασµένου
    6 Νικολάου ἐπισκόπου Μύρων
    9 Σύλληψις τῆς ἁγίας Θεοπροµήτορος Ἄννης
    12 Σπυρίδωνος Τριµυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ
    15 Ἐλευθερίου ἱεροµάρτυρος
    17 Δανιὴλ προφήτου, Διονυσίου Αιγίνης
    20 Ἰγνατίουτοῦ Θεοφόρου

δ) Ἀπὸ τὶς 25 Δεκεμβρίου μέχρι τὶς 4 Ἰανουαρίου («Δωδεκαήμερο»), ὅλας τὰς ἡμέρας, ἔχομεν κατάλυσιν νηστείας «εἰς πάντα».

ε) Τὴν 5ην Ἰανουαρίου (παραμονὴ Θεοφανείων) νηστεύομεν γιὰ νὰ πιοῦμε τὴν ἑπομένην τὸν Μεγάλον Ἁγιασμόν. Δὲν επιτρέπονται οὔτε τὰ θαλασσινὰ τρόφιμα χωρὶς αἷμα.

Σὰν γενικός κανὼν ἰσχύει ὅτι ὅλα τὰ Σάββατα καὶ τὰς Κυριακὰς τοῦ ἔτους ἐπιτρέπεται κατάλυσις οἴνου καὶ ἐλαίου μὲ ἐξαίρεση τὸ Μεγάλο Σάββατον.

Νηστεία εἶναι ἡ λήψις «ξηράς τροφῆς» (ξηροφαγία), χωρίς λάδι ἤ κρασὶ. Ἄν φᾶμε καὶ λάδι ἤ πιοῦμε κρασὶ, τότε κάνουμε κατάλυσιν νηστείας. Οἱ κατηγορίες καταλύσεως τῆς νηστείας εἶναι τέσσερις: α) Κατάλυσις «εἰς πάντα», β) κατάλυσις αύγῶν καὶ γαλακτοκομικών προϊόντων, γ) κατάλυσις «ἰχθύος» καὶ δ) κατάλυσις «οἴνου καί ἐλαίου».

Πρέπει να σημειωθεῖ, πάντως, ὅτι, παρὰ τὴν θέσπισιν συγκεκριμένων ἡμερῶν καὶ περιόδων νηστείας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν μας, ἡ ρύθμισις τοῦ θέματος γιὰ κάθε χριστιανὸν ξεχωριστὰ ἀφήνεται εἰς τὴν διάκρισιν τῶν Πνευματικῶν Πατέρων, πού ἐνεργοῦν κάποτε κατ' «οίκονομία» εἰς τὴν άδυναμίαν τοῦ ἀνθρώπου, καὶ μὲ γνώμοναν πάντα τὸ συμφέρον τῆς κάθε ψυχῆς.